از ابتداي انتشار امر شيخ احمد احسائي، علماي بسياري به آن جناب ارادت ورزيده و مؤيد ايشان بودند و پرسش ها از آن جناب پرسيدند. در اين مجال به همين اكتفا مي كنم كه سيد کاظم رشتی – اعلى اللّه مقامه – بزرگانى از آن زمان را نام مىبرند كه مؤيِّد آن بزرگوار بودهاند و تعداد آن علمايى را كه ذكر مىفرمايند، حدود پنجاه نفر است. گذشته از آن، از ”فتحعلى شاه قاجار” در كتاب مبارك “دليلالمتحيّرين”، (از صفحهى ۳۲ به بعد) نام برده و مىفرمايند: {تا آنكه خبر آن بزرگوار منتشر و مشهور شد و آوازهى فضل او در شهرها پيچيد تا اينكه سلطان فتحعلىشاه قاجار باخبر شده و مشتاق ملاقات و ديدن آن جناب شد…) و بعد جريان اين واقعه را توضيح مىفرمايند. (دلیل المتحیرین؛ ص ۳۵). حاج محمد كريم كرماني نيز از علماى آن زمان در ايران و عراق، بيش از شصت نفر را به اسم و رسم و با احترام شايان از هركدام، نام مىبرند و عباراتى را از بعضِ ايشان در موقعیت شیخ احمد احسائی نقل مىفرمايند. (هدایة الطاللبین؛ ص ۳۵ به بعد) .از شاهزاده “محمد على ميرزا” حاكم وقت اصفهان نيز نام برده و تجليل او و استقبال وى را شرح مىفرمايند. (هدايةالطالبين؛ ص ۴۴). در كتاب “التحقيق في مدرسة الاوحد” از هفتاد شخصيت علمي نام برده شده و عبارت هاي آنها درباره ي ارادتشان نسبت به شيخ احمد احسائي ذكر شده است. برخي از اين شخصيت ها در دهه هاي اخير زندگي مي كرده اند. از جمله يكي از ارادتمندان به شيخ احمد احسائي اشعاري درباره ي جايگاه شيخ سروده است و چون زبان او تركي بوده، اين اشعار به تركي سروده شده و امروز در دسترس ما قرار گرفته است. ظاهرا اين ابيات از زبان “سيد كاظم رشتي” و در وصف اوست كه پس از سفرهايي به كربلا خدمت شيخ احمد احسائي رسيد:
عزم تحصيل كمالات و فنون اتيمك اوجون
گاه بغداده كديب گاه صفاهان كوردوم
كربلاه نجه ايل كسب كمالات ايتدم
فهم و ادراكيمي آخرده كما كان كوردوم
عاقبت خدمت شيخ احمدي درك ايتديم من
جامع علم و عمل مجمع بحران كوردوم
معني يلتقيان مرج البحريني
برزخ بينهما آية قرآن كوردوم
نجه عالم كه أونون مجلس تدريسنده
مين فلاطون كيميني طفل دبستان كوردوم
حكمت و فلسفه دن قلبيني پاك اتميشدي
حكمت حقده الحق اوني لقمان كوردوم
معرفت اهلينه ورديم جواونون نسبتني
اولاري ساير اصحاب اوني سلمان كوردوم
چون غروب ادْي او خورشيد سپهر عرفان
هر طرف شبپره بازيگر ميدان كوردوم
ترجمه:
براي تحصيل علوم و كمالات به بغداد رفتم و بار ديگر به اصفهان و مدتي در كربلا به تحصيل كمال مشغول بودم ولي از آن علوم چيزي بر من اضافه نشد و فهم و ادراك خود را مانند گذشته يافتم. بالاخره خدمت شيخ احمد احسائي رفتم و او را جامع و دربردارننده علم و عمل يافتم و ديدم او مجمع البحرين است و مصداق آيه “مرج البحرين يلتقيان؛ بينهما برزخ لايبغيان” (سوره رحمن: آيه نوزده و بيست) اوست. او عالم است و چگونه عالمي است؟! من ديدم در مجلس تدريس او هزار افلاطون طفل دبستان او هستند. ديدم كه او (شيخ) سينه خود را از فلسفه پاك كرده است و او را ديدم كه در حكمت حقه (حكمت اهل بيت) لقمان زمانش است كه با مقام والاي او نه در علم و نه در عمل هيچ كس مقايسه نمي شود. او همچون “سلمان” است و ديگران مانند ساير صحابه. و هنگامي كه ديدم خورشيد نوراني آسمان عرفان غروب كرد، خفاشان در ميدان علم شروع به بازي كردند
چون غروب ادي او خورشيد سپهر عرفان هر طرف شبپره بازيگر ميدان كوردوم